Η σούπα της Βροχής!

Βρέχει...πολύ...μπουμπουνίζει, κροταλίζει, βρυχάται και δυναμώνει! Και είσαι σπίτι, μόνος ή με παρέα, και θέλεις- σίγουρα πράγματα- κάτι να σε ζεστάνει, να σε αγκαλιάσει, να σε παρηγορήσει...Αυτό που χρειάζεσαι είναι μία...σούπα!

Από κοτόπουλο, από κρέας, από κρεμμύδια, από λαχανικά για όλα τα γούστα και όλα τα βαλάντια, ψιλοκόβεις, τα βουτάς στο νερό και περιμένεις τον ανακουφιστικό ήχο του κοχλάσματος.

 Η βροχή έξω συνεχίζει αλλά μέσα ετοιμάζεται παρηγοριά. Κι όση ώρα βράζει και γεμίζει η κουζίνα μυρωδιές, χάνεται ο νους μέσα στους ατμούς της. Παιδικά χρόνια, οι πρώτες τροφές, η μυρωδιά του παιδικού σου σπιτιού και η αίσθηση της μάνας που σε ταΐζει. Και πιο μετά, τα πρώτα συνάχια του Χειμώνα που σε βρίσκουν αγκαλιά με τα παπλώματα και παρέα πάλι μ’αυτόν τον ανακουφιστικό ζωμό.

Η σούπα σου είναι πάντα πασπαλισμένη με φροντίδα. Σέρβιρέ τη στο αγαπημένο σου πιάτο, φρόντισε να καείς στην δοκιμή της και μετά να θυμηθείς να τη φυσήξεις(!), άσε την άχνα της να θολώσει το τζάμι του παραθύρου και στην πρώτη γουλιά φέρε με τη ζεστασιά της στο μυαλό σου όλους αυτούς που αγαπάς..

Καλή όρεξη!

Σας φιλώ!

Πρωινή βόλτα...

...Κι όταν λέμε πρωινή εννοούμε πολύ πρωινή. Εννοούμε πριν πας στη δουλειά, εκεί κατά τις 7-7.30. Φτιάχνεις καφεδάκι, το βάζεις στο χάρτινο κουπάκι -ευωδιές καλημέρας- ομπρελίτσα στο χέρι και ξεκινάς. Δε βιάζεσαι, μη βιάζεσαι για την ακρίβεια! Καλύτερα φύγε λίγο πιο νωρίς...διάλεξε τον πιο όμορφο δρόμο, αυτόν με τα πιο πολλά δέντρα και ξεκίνα. Θα δεις την πρωινή παραλαβή των εφημερίδων από τον ψιλικατζή, την κυρία που σφουγγαρίζει στο άδειο καφενείο, τις αναποδογυρισμένες καρέκλες πάνω στα τραπέζια των εστιατορίων.

 Θα σε τραβήξει η μυρωδιά από τους φούρνους που βγάζουν τις πρώτες τυρόπιτες (κι αν σε τραβήξει από τη μύτη μη διστάσεις, μπες και πάρε μία!), θα σε κερδίσει ο ουρανός που είναι καθαρός και η μέρα η ίδια που γεννιέται. Κι αν έχει βρέξει ρίξε μια ματιά στις πλάκες του πεζοδρομίου, σαν να τις έχει παστρέψει κάποια νοικοκυρά με τσεμπεράκι...

Η μέρα μπορεί να συνεχίσει εύκολα, δύσκολα, όμορφα, άσχημα...Μικρή σημασία...Εσύ θα την έχεις δει να γεννιέται κι αυτό να το θυμάσαι μέχρι να έρθει η νύχτα..

                                                         Σας φιλώ!

...η "Γενική"!

Ξυπνάς μια μέρα...λογικά είναι ή Σεπτέμβρης ή Μάρτιος...και αποφασίζεις... «Σήμερα θα κάνω Γενική!!».

Όπως όλα στη ζωή που αποφασίζεις να κάνεις και ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα σε εξαντλήσουν αλλά θα αξίζει στο τέλος τον κόπο, έτσι και η Γενική θέλει την καλοπέραση της! Φοράς τις άνετες φόρμες σου, φτιάχνεις καφεδάκι, βάζεις την αγαπημένη σου μουσική τέρμα στο στερεοφωνικό/ laptop/ ραδιόφωνο, ότι έχει ο καθένας τέλος πάντων, και κάνεις πρόγραμμα.

Όπως σε έμαθε η μαμά σου θα ξεκινήσεις από τα «πάνω-πάνω». Τα εύκολα. Και κυρίως αυτά που όταν θα τα «καθαρίσεις» οι περίσσιες βρομιές τους θα λερώσουν τα «από κάτω», τα δύσκολα, αυτά που θα πιάσεις πιο μετά...

Τελειώνεις λοιπόν την τακτοποίηση, τα ξεσκονίσματα...και λες να ξαποστάσεις λίγο...ήδη το σπίτι φαίνεται καθαρότερο...για την ακρίβεια αρκετά καθαρότερο αλλά και πιο τακτοποιημένο. Κι εκεί στον καναπέ που «άραξες» τσουπ! Σε παίρνει ο ύπνος. Και ξεχνιέσαι. Και μετά σε παίρνει κάποιος να πας για καφέ. Και φεύγεις. Φεύγεις; Μη φεύγεις! Έχεις μια Γενική να τελειώσεις. Μοιάζει «εντάξει», αλλά δεν είναι. Τώρα έχεις τα δύσκολα και τα πιο βρώμικα...Σκουπίσματα, σφουγγαρίσματα, τζάμια, κι αν είσαι πολύ αποφασισμένος έχεις «να πάρεις και τις γωνίες»!

Ο καφές σου κρύωσε, η φόρμες σου λερώθηκαν από σκόνη και χλωρίνες και η μουσική έχει αρχίσει να σε εκνευρίζει. Χάνεις την υπομονή σου αλλά, κουράγιο, τελειώνει.

...Και στύβεις για τελευταία φορά τη σφουγγαρίστρα! Και σωριάζεσαι αποκαμωμένος στον καναπέ χαμογελώντας! Τελείωσες. Καθάρισαν όλα...πάντα θα έχει κάτι να μαζέψεις αλλά ορκίζεσαι, ορκίζεσαι αυτή τη φορά πως δε θα τα ξαναφήσεις να μαζευτούν λόφος.

Τα σκουπίδια σου, τα προβλήματά σου, τα συμμαζέματα σου. Όταν ξυπνάς ένα πρωί και νιώσεις το «Σπίτι» σου βρώμικο, ξέρεις τη λύση πια...

Φτιάξε ένα καφέ και ξεκίνα τη «Γενική» σου!

Σας φιλώ!

Κορυφές και πεδιάδες...

Τύχη βουνό. Δυσκολίες βουνό. Βουνό τα άπλυτα στο δωμάτιο. Βουνό οι δουλειές που πρέπει να γίνουν... Κάθε μέρα μικρά και μεγάλα βουνά μας προκαλούν να τα ανέβουμε και να τα κατέβουμε. Ορθώνονται μπροστά μας πότε μεγαλεπήβολα

και πότε ταπεινά σαν λόφοι. Ανάλογα με το μέγεθος τους φορτωνόμαστε τον αντίστοιχο εξοπλισμό και ξεκινάμε να τα κατακτήσουμε.

Αγκομαχώντας στις ανηφόρες, ξεφυσώντας στις κατηφόρες, ηρεμώντας στα οροπέδια. Υπάρχουν σημεία επικίνδυνα που δε μας επιτρέπουν να θαυμάσουμε τη θέα και παραμένουμε προσηλωμένοι στη πορεία μας και άλλα που μας θαμπώνουν με την ομορφιά τους και μας κάνουν να διακόπτουμε τη διαδρομή και να ατενίζουμε για ώρες.

Τα βουνά θέλουν παρέα. Περπατάς σε παρέες, σε ομάδες, ακόμα κι αν κάποιος προπορεύεται ή μένει πίσω, για να είσαι πιο ασφαλής και για να γίνει το ταξίδι πιο ευχάριστο. Η πορεία όμως είναι πάντα και μοναχική. Μέσα στην ομάδα συγκεντρώνεσαι στην αναπνοή σου, στις σκέψεις σου, στο ρυθμό σου για να τα βγάλεις πέρα. Μαθαίνεις και σέβεσαι τα όρια σου. Πρέπει να το μάθεις. Είναι θέμα επιβίωσης.

Και φτάνεις στην κορυφή! Αυτό το μαγικό σημείο που σε έκανε να ξεκινήσεις. Η στιγμή που πιστεύεις πως η αποστολή σου εκπληρώθηκε! Και νιώθεις δυνατός γιατί έφτασες εκεί που ήθελες. Και τώρα τι; Θα μείνεις εκεί για πάντα; Όχι πρέπει να γυρίσεις πίσω στην πεδιάδα...ή σε μια άλλη πεδιάδα...Γιατί ένα βουνό που πρέπει ή θέλεις να κατακτηθεί ξεκινάει πάντα από μία πεδιάδα!

Ας πάρουμε τα βουνά λοιπόν...τα μικρά της καθημερινότητας, τα μεγάλα της χώρας, τα ακόμα μεγαλύτερα της ζωής. Κι αν δε φτάσουμε στις κορυφές δεν έχει τόση σημασία. Η καλύτερη θέα μπορεί να κρύβεται και στις χαράδρες..

Σας φιλώ

Καλοξυσμένα μολύβια, «τριζάτα» τετράδια, κενά σημειωματάρια που περιμένουν να γεμίσουν, μυρωδάτο δέρμα από καινούριες τσάντες, χρωματιστά στυλό έτοιμα να υπογραμμίσουν κάθε λέξη. Όλα εικόνες, μυρωδιές, αντικείμενα του Σεπτέμβρη.

Ο Σεπτέμβρης θα μπορούσε να είναι η αρχή του νέου έτους. Όχι ο κρύος Γενάρης του χειμώνα, αλλά ο γλυκός Σεπτέμβρης, με τις τελευταίες ζέστες ,τα πρώτα αεράκια και τα περίεργα χρώματα στα δέντρα. Το καθαρό μυαλό που έχει προκύψει από τις ατελείωτες ώρες στην αμμουδιά διευκολύνει τη λήψη μεγάλων ή μικρών αποφάσεων.

Από Σεπτέμβρη λοιπόν θα κάνω αυτό...θα κάνω εκείνο...Ένα ταξίδι που ξεκινάει από παλιά. Από τα μικράτα μας που το Σεπτέμβρη μαζί με το σχολείο αποφασίζαμε... «Φέτος θα κάνω Αγγλικά, φέτος θα μάθω μπαλέτο, φέτος θα πάρω καλύτερους βαθμούς, φέτος θα κλέψω ένα φιλί από το παιδί του μπροστινού θρανίου». Και ξύναμε τα μολύβια, και αγοράζαμε τις τσάντες και «ντύναμε» τα βιβλία και σαν άλλοι στρατιώτες έτοιμοι να ριχθούν στη μάχη, με πλήρη εξάρτυση ανοίγαμε την πόρτα στο Σεπτέμβρη.

Σαν ανάμνηση ή σαν κατάλοιπο των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων, κάθε χρόνο τέτοια εποχή ξετρυπώνω το πιο γλυκό και περίεργο βιβλιοπωλείο της πόλης και αγοράζω μολύβια, σημειωματάρια, τετράδια...Η μυρωδιά τους και η όψη τους, έμπνευση από μόνες τους για το καινούριο «πρόγραμμα», τους στόχους και τα όνειρα!

Σεπτέμβρης προ των πυλών λοιπόν και με φρέσκα μυαλά και απομεινάρια μαυρίσματος στο σώμα ας ριχτούμε στο χορό των καινούριων αποφάσεων παρέα μ’ ένα χρωματιστό μολύβι κι ένα κενό τετράδιο...Κι αν δεν τις τηρήσουμε δεν πειράζει... πάντα θα υπάρχει και ο επόμενος Σεπτέμβρης!

Σας φιλώ!

Τα παραμύθια μας...

Υπάρχουν παραμύθια για μικρά και μεγάλα παιδιά. Υπάρχουν παραμύθια που μας τα λένε για να κοιμηθούμε και άλλα για να θυμόμαστε να μένουμε ξύπνιοι.
Καθένας από εμάς υφαίνει το δικό του παραμύθι, μία το ράβει και μία το ξηλώνει...Άλλοι διαλέγουν το ρόλο του πρωταγωνιστή, άλλοι του συνταξιδιώτη, άλλοι πάλι του αφηγητή. Τα παραμύθια μας ανήκουν αλλά ταυτόχρονα ορίζουν αυτό που λέμε "την ασφαλή περιοχή μας". Ο καθένας μας δίνει την τροπή που θέλει στην ιστορία του και μέσα σε αυτή νιώθει καθησυχαστικά κυρίαρχος.
Τι γίνεται όμως με τα παραμύθια των άλλων; Η ακόμα καλύτερα με τα παραμύθια που οι άλλοι μας αφηγούνται...;
Όλοι μας αναζητούμε έναν παραμυθά να μας χαρίσει μία παρηγορητική ιστορία, μία ιστορία που θα γεμίσει με μπαχάρια την την καθημερινότητα και θα ανοίξει τις κουρτίνες στα παράθυρα του μυαλού μας. Για κάθε άνθρωπο που αναζητά το παραμύθι του υπάρχει λοιπόν και ένας οι περισσότεροι παραμυθάδες που περιμένουν να ξετυλίξουν για χάρη του την ιστορία τους.
Οι παραμυθάδες ξέρουν να φτιάχνουν τις καλύτερες ιστορίες. Ιστορίες όχι παράξενες, ούτε απαραίτητα ενδιαφέρουσες, αλλά ιστορίες που λένε αυτό ακριβώς που ο καθένας έχει ανάγκη να ακούσει. Οι παραμυθάδες δε λένε ψέμματα...λένε ιστορίες...
Τα παραμύθια μας είναι τόσο ζωτικής σημασίας όσο το νερό, η τροφή...Είναι το κίνητρο, η παρηγοριά, η θαλπωρή, η ένταση, όλα μαζί και καθένα ξεχωριστά.

Να θυμάστε να λέτε παραμύθια αλλά και να ακούτε αυτά που ψιθυρίζουν οι άνθρωποι που περνάνε από τη ζωή σας..Είναι οι στιγμές της πιο ονειρικής ευτυχίας...

...από όλους τους παραμυθάδες σε όλους τους "υπόλοιπους", τους "κανονικούς", κι από όλους τους "κανονικούς" που γίνανε παραμυθάδες...ονειρευτείτε..!

Σας φιλώ!

Sunday happy shots!

Κάτι κρύβεται τις Κυριακές πίσω από:

• ...τους πιτσιρικάδες με τα πολύχρωμα μαγιό, που περιμένουν γελώντας στη στάση του λεωφορείου το 550 για μπάνιο στη Γλυφάδα,
• ...τα φρεσκοπλυμένα λευκά σεντόνια που σε περιμένουν μετά το Κυριακάτικο μεσημεριανό τραπέζι για έναν υπνάκο,
• ...τον καφέ με λουκουμάκι, παρέα με φίλους και σωρούς εφημερίδες,
• ...το παγωτό χωνάκι που τρως σ'ένα παγκάκι του Εθνικού Κήπου

...μέχρι να το βρείτε...

Σας φιλώ!

Καλή Κυριακή! 

Τα καινούρια παπούτσια

Τα καινούρια παπούτσια ξυπνάνε πάντα μια χαρά παιδική...νομίζω είναι γιατί το κάθε παπούτσι κρύβει μέσα του μια υπόσχεση! Μία υπόσχεση που βλέπουμε μόνο εμείς που το επιλέγουμε ανάμεσα σε τόσα πολλά ζευγάρια για να φιλοξενήσει τα βήματα μας. 

Τα καινούρια παπούτσια δεν έχει σημασία αν είναι ακριβά ή φτηνά, αν προορίζονται για τη δουλειά ή για ένα σημαντικό γεγονός, αυτό που μετράει είναι τα καινούρια βήματα που κάνουμε μέσα σε αυτά.

Τα δοκιμάζουμε, τα περπατάμε, μας ταιριάζουν, τα αγοράζουμε...Και μετά; Μετά κάτι μαγικό συμβαίνει...τα φοράμε και αρχίζουν να μας ψιθυρίζουν υποσχέσεις! Υποσχέσεις για όμορφους χορούς, ενδιαφέρουσες βόλτες, σταθερά βήματα, εντυπωσιακά βήματα και τελικά υποσχέσεις πως εμείς μέσα αυτά θα καταφέρουμε ότι θέλουμε!

Ανοίγοντας το κουτί και ξετυλίγοντας το χαρτί τους ένα χαμόγελο μας περιμένει και μαζί κάτι από νοσταλγία για τα κουτιά με τα δώρα των παιδικών μας χρόνων..

Κι όταν μετά από καιρό θα μπουν στο ίδιο ντουλάπι με τα άλλα, τα παλιά, η δύναμή τους μετουσιώνεται και από υπόσχεση γίνεται ανάμνηση κι έτσι καταλήγουν κομμάτι της ιστορίας μας. Της ιστορίας μας που δεν είναι άλλο παρά σύνολο βημάτων, μεγάλων και μικρών...

Σας φιλώ!

Α spritz of summer!!!

Απόγευμα, αρχές καλοκαιριού, οι ρυθμοί τρελοί και η ανάγκη για ραστώνη πιο έντονη από ποτέ!

Και η απόφαση μικρή και ασήμαντη αλλά η απόλαυση μεγάλη...στο μικρό μπαλκόνι ένα απλό Lillet Blanc! Ένα ταξιδάκι αστραπή στη Γαλλία σε στρέμματα με πορτοκαλιές και αμπέλια κάτω από τον αττικό ουρανό και το μεσογειακό αεράκι!

Παράχθηκε για πρώτη φορά στο Bordeaux το 1872 από τη μίξη ντόπιων κρασιών και λικέρ με βάση το πορτοκάλι.

Να το γευτείτε απλό: Το παγώνετε καλά και σερβίρεται με φλούδες πορτοκαλιού. Τις τελευταίες αξίζει να τις ζεστάνετε με έναν αναπτήρα ώστε να απελευθερωθούν τα έλαια τους.

Παρέα στο μπαλκόνι με ένα αγαπημένο βιβλίο, εγκλωβίστε το καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα στο ποτήρι και γευτείτε στο στην υγειά σας! Ένα μικρό δώρο για μια να γιορτάσουμε την Παρασκευή που έρχεται!

Σας φιλώ!!

Στο μυστικό καφενείο...

Η Αθήνα κρύβει καλά τα μυστικά της. Είναι σαν να συμμετέχουμε σε ένα αδιάκοπο κυνήγι για το όμορφο, το ξεχωριστό κι εκείνη το κρύβει επιμελώς κάτω από τη μύτη μας!
Σε μία γωνιά των πιο πολυσύχναστων δρόμων της πόλης, κάπου πίσω από την Πανεπιστημίου στο ύψος της Εμμανουήλ Μπενάκι, βρίσκεται το καφενείο του Καπετάν Μιχάλη. Ενα τόσο δα μαγαζάκι που δεν το παρατηρείς παρά μόνο αν κάποιος γνωστός στο έχει συστήσει και που μοσχοβολά τραγανούς κεφτέδες και κρασί!
Βγαλμένο λες από τη δεκαετία του '50, περιμένεις να ξεπηδήσει ο Χατζηχρήστος για να σε σερβίρει την ώρα που φοιτητές με ανησυχίες, παππούδες με ρετσίνες και εργαζόμενοι με γραβάτες συμμετέχουν σε μια χαρούμενη ραστώνη. Σαν παλιά γειτονίτσα, περαστικοί στους δρόμους χαιρετιούνται και οι προσκλήσεις για "ένα κρασάκι" δίνουν και παίρνουν! 

Στο καφενείο του Καπετάν Μιχάλη μπορείς να φας, να πιεις, να γελάσεις, να ανταλλάξεις απόψεις, αλλά σίγουρα όταν θα φύγεις από εκεί θα νιώσεις μέρος αυτής της γειτονιάς και η πόλη θα σου μοιάζει πιο μικρή...

Στην υγειά τους λοιπόν!

Σας φιλώ!

Καφενείον "ο Καπετάν Μιχάλης"

Φειδίου 3, Αθήνα

Στις παλιές τις αυλές...

Τον τελευταίο καιρό οι αυλές, οι πλατείες, τα ξεχασμένα δρομάκια αλλάζουν χρήση. Το δημόσιο αποκτά ιδιωτικότητα και το ιδιωτικό ανοίγεται στο δημόσιο. Φεύγουμε από το μπαλκόνι του σπιτιού μας και επιλέγουμε την ανοιχτή πλατεία ή τον όμορφα φωτισμένο δρόμο για να πιούμε το ποτό μας, ενώ την ίδια στιγμή ανοίγουμε την αυλή μας για να μαζευτεί κόσμος και να μοιραστούμε όλοι μαζί μια συναυλία!

Αφορμή αποτέλεσε μία σειρά από βόλτες μέσα στο Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Η μία στην οδό Πιττακή και μία στο event Frontyard 2013 σε μία αυλή στο Μαρούσι.

Το πρώτο μεταφέρει την ιδιωτικότητα του εσωτερικού χώρου στο δημόσιο. Ως εκ τούτου ένα πέρασμα από το δρόμο σε μεταφέρει σ'ένα χώρο οικείο, που δημιουργεί την αίσθηση της γαλήνης και την παρηγοριάς-αισθήματα που συνηθίζεται να μας δημιουργεί η παραμονή μας στο σπίτι-σε αντίθεση με το άγχος που προσφέρει ένας δρόμος με κίνηση και φασαρία.

Το δεύτερο ήταν ένα άνοιγμα του σπιτιού μας στον κόσμο, με μοναδική ανταπόδοση τα χαμόγελα και την πολλαπλασιαστική δύναμη της καλής διάθεσης. Ο κήπος τους σπιτιού ολάνθιστος, φωνές, τραγούδια,γέλια, φαγητό, ποτό, γκράφιτι με συμμετοχή από όλους και αποδέκτες πάλι όλους...

Βασικό συστατικό και στις δύο περιπτώσεις η κοινή συμμετοχή, το μοίρασμα..Κάτι όμορφο το μοιραζόμαστε περισσότεροι και αποκτά ακόμα μεγαλύτερη δύναμη, ακόμα μεγαλύτερο αντίκτυπο!

Ανοίξτε τα σπίτια σας, βγείτε στους δρόμους και μαζί ανοίξτε τα μάτια σας και την καρδιά σας..κάτι απλό που μοιράζεται μπορεί να προσφέρει αναπάντεχες στιγμές ευτυχίας!

Σας φιλώ!

Καλωσορίσατε!

 Καλωσορίσατε αγαπημένα μου!

Θα ήθελα να σας συστήσω στο καινούριο μου μικρό πείραμα! Το blog αυτό είναι μία προσπάθεια να μεταμορφώσω την καθημερινή μας ζωή και να την κάνω λίγο πιο ενδιαφέρουσα, αντλώντας έμπνευση από ασυνήθιστες στιγμές μίας συνηθισμένης μέρας!
Η επιθυμία μου είναι να μοιραστώ μαζί σας μικρά πράγματα που μπορούν να κάνουν πιο ενδιαφέρουσα τη ζωή μας, μέρη τα οποία επισκέφθηκα και αξίζουν την προσοχή μας ή ακόμα σκέψεις που έκανα και θα ήθελα να σας κοινοποιήσω και να ακούσω την άποψη σας.
Θα χαρώ να διαβάζω τα σχόλια σας είτε πρόκειται για κάτι που σας ενέπνευσε και βρήκατε ενδιαφέρον, είτε για κάτι που θεωρήσατε ενοχλητικό και βαρετό.

Οπότε πάρτε μία κούπα καφέ ή το αγαπημένο σας ποτό και ας κάνουμε μια βουτιά μαζί στο συναρπαστικό κόσμο της καθημερινότητας!

Ας απολαύσουμε κάθε στιγμή σαν μία μικρή σταγόνα Παραδείσου...

Σας φιλώ!