...η "Γενική"!

Ξυπνάς μια μέρα...λογικά είναι ή Σεπτέμβρης ή Μάρτιος...και αποφασίζεις... «Σήμερα θα κάνω Γενική!!».

Όπως όλα στη ζωή που αποφασίζεις να κάνεις και ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα σε εξαντλήσουν αλλά θα αξίζει στο τέλος τον κόπο, έτσι και η Γενική θέλει την καλοπέραση της! Φοράς τις άνετες φόρμες σου, φτιάχνεις καφεδάκι, βάζεις την αγαπημένη σου μουσική τέρμα στο στερεοφωνικό/ laptop/ ραδιόφωνο, ότι έχει ο καθένας τέλος πάντων, και κάνεις πρόγραμμα.

Όπως σε έμαθε η μαμά σου θα ξεκινήσεις από τα «πάνω-πάνω». Τα εύκολα. Και κυρίως αυτά που όταν θα τα «καθαρίσεις» οι περίσσιες βρομιές τους θα λερώσουν τα «από κάτω», τα δύσκολα, αυτά που θα πιάσεις πιο μετά...

Τελειώνεις λοιπόν την τακτοποίηση, τα ξεσκονίσματα...και λες να ξαποστάσεις λίγο...ήδη το σπίτι φαίνεται καθαρότερο...για την ακρίβεια αρκετά καθαρότερο αλλά και πιο τακτοποιημένο. Κι εκεί στον καναπέ που «άραξες» τσουπ! Σε παίρνει ο ύπνος. Και ξεχνιέσαι. Και μετά σε παίρνει κάποιος να πας για καφέ. Και φεύγεις. Φεύγεις; Μη φεύγεις! Έχεις μια Γενική να τελειώσεις. Μοιάζει «εντάξει», αλλά δεν είναι. Τώρα έχεις τα δύσκολα και τα πιο βρώμικα...Σκουπίσματα, σφουγγαρίσματα, τζάμια, κι αν είσαι πολύ αποφασισμένος έχεις «να πάρεις και τις γωνίες»!

Ο καφές σου κρύωσε, η φόρμες σου λερώθηκαν από σκόνη και χλωρίνες και η μουσική έχει αρχίσει να σε εκνευρίζει. Χάνεις την υπομονή σου αλλά, κουράγιο, τελειώνει.

...Και στύβεις για τελευταία φορά τη σφουγγαρίστρα! Και σωριάζεσαι αποκαμωμένος στον καναπέ χαμογελώντας! Τελείωσες. Καθάρισαν όλα...πάντα θα έχει κάτι να μαζέψεις αλλά ορκίζεσαι, ορκίζεσαι αυτή τη φορά πως δε θα τα ξαναφήσεις να μαζευτούν λόφος.

Τα σκουπίδια σου, τα προβλήματά σου, τα συμμαζέματα σου. Όταν ξυπνάς ένα πρωί και νιώσεις το «Σπίτι» σου βρώμικο, ξέρεις τη λύση πια...

Φτιάξε ένα καφέ και ξεκίνα τη «Γενική» σου!

Σας φιλώ!

Κορυφές και πεδιάδες...

Τύχη βουνό. Δυσκολίες βουνό. Βουνό τα άπλυτα στο δωμάτιο. Βουνό οι δουλειές που πρέπει να γίνουν... Κάθε μέρα μικρά και μεγάλα βουνά μας προκαλούν να τα ανέβουμε και να τα κατέβουμε. Ορθώνονται μπροστά μας πότε μεγαλεπήβολα

και πότε ταπεινά σαν λόφοι. Ανάλογα με το μέγεθος τους φορτωνόμαστε τον αντίστοιχο εξοπλισμό και ξεκινάμε να τα κατακτήσουμε.

Αγκομαχώντας στις ανηφόρες, ξεφυσώντας στις κατηφόρες, ηρεμώντας στα οροπέδια. Υπάρχουν σημεία επικίνδυνα που δε μας επιτρέπουν να θαυμάσουμε τη θέα και παραμένουμε προσηλωμένοι στη πορεία μας και άλλα που μας θαμπώνουν με την ομορφιά τους και μας κάνουν να διακόπτουμε τη διαδρομή και να ατενίζουμε για ώρες.

Τα βουνά θέλουν παρέα. Περπατάς σε παρέες, σε ομάδες, ακόμα κι αν κάποιος προπορεύεται ή μένει πίσω, για να είσαι πιο ασφαλής και για να γίνει το ταξίδι πιο ευχάριστο. Η πορεία όμως είναι πάντα και μοναχική. Μέσα στην ομάδα συγκεντρώνεσαι στην αναπνοή σου, στις σκέψεις σου, στο ρυθμό σου για να τα βγάλεις πέρα. Μαθαίνεις και σέβεσαι τα όρια σου. Πρέπει να το μάθεις. Είναι θέμα επιβίωσης.

Και φτάνεις στην κορυφή! Αυτό το μαγικό σημείο που σε έκανε να ξεκινήσεις. Η στιγμή που πιστεύεις πως η αποστολή σου εκπληρώθηκε! Και νιώθεις δυνατός γιατί έφτασες εκεί που ήθελες. Και τώρα τι; Θα μείνεις εκεί για πάντα; Όχι πρέπει να γυρίσεις πίσω στην πεδιάδα...ή σε μια άλλη πεδιάδα...Γιατί ένα βουνό που πρέπει ή θέλεις να κατακτηθεί ξεκινάει πάντα από μία πεδιάδα!

Ας πάρουμε τα βουνά λοιπόν...τα μικρά της καθημερινότητας, τα μεγάλα της χώρας, τα ακόμα μεγαλύτερα της ζωής. Κι αν δε φτάσουμε στις κορυφές δεν έχει τόση σημασία. Η καλύτερη θέα μπορεί να κρύβεται και στις χαράδρες..

Σας φιλώ