Πάσχα εν όψει, αφορμή τόσο για να σμίξουν οικογένειες όσο και για να τσακωθούν. Γύρω από ένα τραπέζι, συζητήσεις, ευχές, τσουγκρίσματα ποτηριών, ξανά συζητήσεις, τα νέα να τρέχουν, οι κουβέντες να αλλάζουν στόματα, που άλλοτε γλυκαίνουν και άλλοτε πικραίνουν. Και μετά τα τραπέζια αδειάζουν, η γιορτή τελειώνει και καθένας παίρνει το δρόμο του. Αποδείξεις της συνύπαρξης οι φωτογραφίες και η δήλωση στην εξώπορτα «να μην ξαναχαθούμε βρε παιδιά...». Και ραντεβού του χρόνου...
Θέλει προσπάθεια να είσαι φίλος με ανθρώπους που δε διάλεξες, αλλά τους διάλεξε η ζωή για σένα χωρίς να σε ρωτήσει. Μπορεί να μη μοιάζεις, να μην ταιριάζεις, αλλά ένας αόρατος κρίκος να σε κρατάει μαζί τους. Αυτά που μας φέρνουν κοντά, κοινές παιδικές ηλικίες, ένας κοινός τόπος-χώρος νοσταλγίας συνήθως-μία παράδοση, αντίδοτο στο φόβο μιας μελλοντικής μοναξιάς... «στα δύσκολα θα έχω κοντά μου την οικογένεια, δε θα είμαι μόνος...».
Τους ξέρεις όμως; Αυτούς τους ανθρώπους που τρώτε μαζί Κυριακές, Γιορτές, Αργίες; Τους έχεις δει αλλού από ένα τραπέζι στρωμένο με καλό τραπεζομάντηλο; Δοκίμασε το, τράβηξε τους, βγες μαζί τους μια οποιαδήποτε άλλη μέρα, σύρε τους στα μέρη σου και γνώρισε τα δικά τους. Μπορεί να μην έχουν τίποτα να σου πουν, μπορεί και πολλά...
Μπορεί να ξαναγυρίσετε στο «Χαθήκαμε βρε παιδιά» κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα, άλλωστε δεν ταιριάζουν όλοι με όλους, πάντα όμως υπάρχει η πιθανότητα να δημιουργηθούν σχέσεις πολύτιμες, ουσιαστικές και μοναδικές. Άλλωστε πόσο πιο όμορφο να περνάς τελικά τις γιορτές με τους από χρόνια φίλους σου!
Τώρα που προλαβαίνετε πριν αρχίσουν τα Πασχαλιάτικα μαζέματα, κανονίστε ένα καφεδάκι με όσους κάθεστε πάντα κοντά στα γιορτινά τραπέζια για να τα λέτε, πείτε τα νέα σας, μοιραστείτε μια ταινία ή ένα περίπατο και την άλλη εβδομάδα ετοιμαστείτε για το πρώτο Πάσχα με φίλους και ίσως την αρχή μιας ενδιαφέρουσας,αν μη τι άλλο, σχέσης...
Σας φιλώ!
