Περί επιλογών ο λόγος....

Κάθε μέρα και κάθε στιγμή κάνουμε επιλογές που στη συνέχεια καλούμαστε να τις αντιμετωπίσουμε... Από τη μικρή πρωινή σου επιλογή για το τι θα συνοδεύει τον καφέ σου, μέχρι τη μεγάλη επιλογή αν θα δεχτείς ή θα απορρίψεις τη δουλειά που σου προσφέρουν αλλά δεν είναι το όνειρό σου.

Ξεκινάμε τη ζωή μας χωρίζοντάς τη σε στάδια που τα καθορίζουν κοινωνικές κατά κύριο λόγο συμβάσεις. Έχεις το Σχολείο, το Πανεπιστήμιο, το Μεταπτυχιακό, την πρώτη σου δουλειά, μετά μια δεύτερη, χειρότερη ή καλύτερη από την πρώτη, μετά μια οικογένεια και πάει λέγοντας το παραμύθι της ζωής σου. Σαν σιδηροδρομικοί σταθμοί που τρένα πηγαίνουν κι έρχονται κι εσύ πρέπει σε δευτερόλεπτα να αποφασίσεις αν θα ανέβεις, αν θα κατέβεις, αν θα πηδήξεις από το ένα στο άλλο για να προλάβεις ή αν απλώς θες λίγο χρόνο για να χαζέψεις στο σταθμό. Αποφάσεις σημαντικές που μπορεί να αλλάξουν την τροχιά της ζωή σου και που για κάποιο λόγο όταν έρχονται δεν έχεις ποτέ πολύ χρόνο να τις επεξεργαστείς. Κι εκεί αυτό που χρειάζεσαι είναι εγρήγορση κι αυτογνωσία. Για να μαντέψεις-γιατί πάντα μαντεύεις, ποτέ δεν ξέρεις- που θα πας, πρέπει να μάθεις, να ξέρεις από που έρχεσαι. Κι επειδή τα τρένα είτε περνάνε από τους σταθμούς απλώς «κόβοντας» λίγο ταχύτητα, είτε σταματάνε για λίγα μόνο λεπτά, πρέπει να αποφασίσεις τώρα, με αποφασιστικότητα κι όσο το δυνατόν γίνεται με ευθυκρισία. Πάντα θα υπάρχει κι ένας σταθμός πιο μετά για να κατέβεις αν έκρινες λάθος, απλώς δεν ξέρεις πόσο μακριά θα είναι.

Κι ανεβαίνεις στο βαγόνι σου, σωστό ή λάθος μικρή σημασία έχει από τη στιγμή που το επέλεξες. Και ξεκουράζεσαι...γιατί λες «τώρα τελείωσα με τις αποφάσεις και τις επιλογές»...Κι όμως το βαγόνι σου, ο σταθμός σου είναι κι αυτά γεμάτα από εμπειρίες που καλείσαι να ζήσεις. Πρέπει να αποφασίσεις που θα κάτσεις, ποιον να θα έχεις συνταξιδιώτη, αν θα διαβάσεις κάτι στη διαδρομή, αν θα συζητήσεις ή αν απλώς θα κοιμηθείς. Έτσι και στην πραγματικότητα μόλις περάσεις σε μια καινούρια φάση της ζωής σου, ξεκινά ένα νέο ταξίδι επιλογών που μπορείς να εξερευνήσεις.

Κάθε μέρα ξυπνάμε, ζούμε, εμπνεόμαστε, κοιμόμαστε μέσα σ’ έναν ωκεανό επιλογών. Μικρές ή μεγάλες διαμορφώνουν την καθημερινότητα και τη ζωή μας και πλέκουν το πολύχρωμο ύφασμα του βίου μας. Με φόβο αλλά και προσδοκία, με σύνεση αλλά και τόλμη διαλέγουμε, αποφασίζουμε και προχωράμε. Κι όσο για τα τρένα...μην αγχωθείτε για τους σταθμούς που περνάνε αλλά δεν σταματήσατε...εξερευνήστε καλά το βαγόνι σας-άλλωστε μέρος της εκδρομής είναι κι αυτό-κι όταν τελειώσετε, υπομονή...Σε λίγο θα έρθει άλλος σταθμός.

Σας φιλώ! 

Οικογένειες...(μέρος 1ον)

 

Πάσχα εν όψει, αφορμή τόσο για να σμίξουν οικογένειες όσο και για να τσακωθούν. Γύρω από ένα τραπέζι, συζητήσεις, ευχές, τσουγκρίσματα ποτηριών, ξανά συζητήσεις, τα νέα να τρέχουν, οι κουβέντες να αλλάζουν στόματα, που άλλοτε γλυκαίνουν και άλλοτε πικραίνουν. Και μετά τα τραπέζια αδειάζουν, η γιορτή τελειώνει και καθένας παίρνει το δρόμο του. Αποδείξεις της συνύπαρξης οι φωτογραφίες και η δήλωση στην εξώπορτα «να μην ξαναχαθούμε βρε παιδιά...». Και ραντεβού του χρόνου...

Θέλει προσπάθεια να είσαι φίλος με ανθρώπους που δε διάλεξες, αλλά τους διάλεξε η ζωή για σένα χωρίς να σε ρωτήσει. Μπορεί να μη μοιάζεις, να μην ταιριάζεις, αλλά ένας αόρατος κρίκος να σε κρατάει μαζί τους. Αυτά που μας φέρνουν κοντά, κοινές παιδικές ηλικίες, ένας κοινός τόπος-χώρος νοσταλγίας συνήθως-μία παράδοση, αντίδοτο στο φόβο μιας μελλοντικής μοναξιάς... «στα δύσκολα θα έχω κοντά μου την οικογένεια, δε θα είμαι μόνος...».

Τους ξέρεις όμως; Αυτούς τους ανθρώπους που τρώτε μαζί Κυριακές, Γιορτές, Αργίες; Τους έχεις δει αλλού από ένα τραπέζι στρωμένο με καλό τραπεζομάντηλο; Δοκίμασε το, τράβηξε τους, βγες μαζί τους μια οποιαδήποτε άλλη μέρα, σύρε τους στα μέρη σου και γνώρισε τα δικά τους. Μπορεί να μην έχουν τίποτα να σου πουν, μπορεί και πολλά...

Μπορεί να ξαναγυρίσετε στο «Χαθήκαμε βρε παιδιά» κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα, άλλωστε δεν ταιριάζουν όλοι με όλους, πάντα όμως υπάρχει η πιθανότητα να δημιουργηθούν σχέσεις πολύτιμες, ουσιαστικές και μοναδικές. Άλλωστε πόσο πιο όμορφο να περνάς τελικά τις γιορτές με τους από χρόνια φίλους σου!

Τώρα που προλαβαίνετε πριν αρχίσουν τα Πασχαλιάτικα μαζέματα, κανονίστε ένα καφεδάκι με όσους κάθεστε πάντα κοντά στα γιορτινά τραπέζια για να τα λέτε, πείτε τα νέα σας, μοιραστείτε μια ταινία ή ένα περίπατο και την άλλη εβδομάδα ετοιμαστείτε για το πρώτο Πάσχα με φίλους και ίσως την αρχή μιας ενδιαφέρουσας,αν μη τι άλλο, σχέσης...

Σας φιλώ!

Της Παρασκευής οι βόλτες!

Παρασκευή έφτασε, λιακάδα, άνοιξη, χαρές και πανηγύρια! Μαζέψτε δυο-τρεις αγαπημένους φίλους, μια μικρή πλατεία κι ένα καλόκαρδο μαγαζί και τώρα που οι μέρες είναι ζεστές και οι νύχτες γλυκές βγείτε να τα πείτε. Θυμηθείτε που κάνατε τις βόλτες σας μικροί με ένα παγωτό στο χέρι, σε ποια παγκάκια ήπιατε τις πρώτες σας μπύρες σαν έφηβοι, σε ποια δρομάκια χαθήκατε πιασμένοι χέρι-χέρι με τους πρώτους σας έρωτες και ξετρυπώστε τα ξανά. Κάθε Παρασκευή και μια γιορτή, κάθε εβδομάδα και μία εξερεύνηση...

Εβδομάδα πρώτη και...Κάτω Πετράλωνα!

Φτάνεις στην πλατεία Ηούς διαλέγεις τραπεζάκι, λες δυο-τρεις γλυκές καλημέρες με χαμογελαστούς ανθρώπους και η καρδιά σου γίνεται «Περιβολάκι»...πιάνεις στα χέρια σου ένα τετράδιο μαθητικό γραμμένο στο χέρι και αρχίζουν τα ταξίδια στους μυρωδάτους καφέδες, τα γλυκά του κουταλιού, τα κρασιά και τα τσιπουράκια (αχ τα τσιπουράκια...!). Κι έρχεται μετά κι εκείνη η υπόλευκη σελίδα με τα πιάτα της ημέρας... κι αντικρίζεις θυμωμένες φέτες και τραγανές παντζαροσαλάτες, σύγλινα που εξαφανίζονται με την άφιξη τους στο τραπέζι και χοιρινά που κολυμπούν ανέμελα σε σαλτσούλα πορτοκάλι.

Είναι όμορφα σ’αυτό το περιβόλι. Νιώθεις σαν έχεις ξαναπάει, φιλόξενα, ζεστά, χαρούμενα. Βοηθάει να λυθεί η γλώσσα και να ανοίξουν οι καρδιές. Και είναι κάτι περισσότερο από ένα καφενείο. Υπάρχει κάτι από πίσω που θα ανακαλύψεις μόλις πας. Κάτι που δείχνει πως οι παρέες, οι ομάδες, έχουν δύναμη δημιουργική, να αλλάξουν τον κόσμο.

Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια, κάντε μια βολτούλα από κει πιείτε ένα καφεδάκι και κεράστε και ένα σε κάποιον που θα το λαχταρά. Θα περάσετε όμορφα, κι εσείς και το στομάχι σας, και η ψυχούλα σας! Κι όταν θα πάτε μην ξεχάσετε να περιεργαστείτε καλά το χώρο...από τις αφίσες στο τζάμι, μέχρι τους τοίχους του μαγαζιού, κάποια μυστικά θα έχουν να σας ψιθυρίσουν!

Σας φιλώ!

Υ.Γ: Φωτογραφίες δε βγάλαμε γιατί το τσίπουρο ήταν πολύ καλό για να μας το επιτρέψει!

"Το Περιβολάκι", Αθηναίου 7 και Πλατεία Ηούς

...Ταξιδάκια!

Η άνοιξη ήρθε, ο ήλιος τρεμοπαίζει στα βλέφαρα, τα μάτια κλείνουν και αρχίζουν τα ταξίδια. Πραγματικά ή φανταστικά, προγραμματισμένα ή απρόβλεπτα, τα ταξίδια είναι το απόλυτο παιχνίδι του μυαλού, τόσο όταν η ζωή σου ξεχειλίζει αδρεναλίνη, όσο κι όταν έχει βυθιστεί στη γωνιά του καναπέ της.

Μπορεί ο σκοπός να υποδείξει το μέρος, μπορεί ο τόπος όμως να γίνει κι από μόνος του ο σκοπός σου. Μπορεί να έχεις ανάγκη από ξεκούραση, μπορεί από περιπέτεια. Μπορεί να θες να σεργιανίσεις σε δρόμους, μπορεί να θες να ανέβεις βουνά. Μόλις αφουγκραστείς τις ανάγκες σου, θα σε βγάλει ο δρόμος εκεί που πρέπει. Από την άλλη πάλι, όπως κι αν νιώθεις, το όνειρο σου ίσως είναι να πιεις κρασί στη Μονμάρτη ή να φας σποράκια σ’ ένα παγκάκι στο Θερμαϊκό ή να μπλεχτείς με τα πλήθη στην Times Square ή να ατενίσεις ένα ξημέρωμα στον Όλυμπο.

Κάθε άνθρωπος και μία προσωπικότητα, κάθε τόπος και μία ιδιοσυγκρασία. Ένα ταξίδι είναι πάντα μια αφορμή για δύο γνωριμίες. Μία με τον εαυτό μας και μία με τον τόπο. Κι έρχονται και μπλέκονται αυτές οι δύο και διαμορφώνει το ένα το άλλο. Η πόλη, το χωριό, το νησί, η ουτοπία σου μέχρι να φτάσεις, παίρνει χρώμα από την παρουσία σου. Δίνεις τη θέρμη σου, τον ενθουσιασμό σου, τα μάτια σου βλέπουν πράγματα που κανένας άλλος ποτέ δεν είδε...γιατί είναι η δική σου οπτική που τα χρωματίζει. Κι εσύ όμως ποτέ ξανά δε θα είσαι ο ίδιος. Γιατί άγγιξες την ου-τοπία σου, την έκανες ευ-τοπία, δική σου, κι αυτή πέρασε στις εικόνες σου, στις μυρωδιές σου, στις αναμνήσεις σου και σε άλλαξε...

Άνοιξε τα μάτια τώρα, πάρε ένα κουτί και ρίξε μέσα το πρώτο κέρμα. Άνοιξε και τα παράθυρα να μπει φρέσκος αέρας και ετοιμάσου γιατί το επόμενο ταξίδι είναι προ των πυλών. Ψάξε, ρώτα, συζήτησε το, γιατί η μισή χαρά είναι στην προετοιμασία. Βάλε και λίγο μουσική και μουρμούρισε...ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτη σου, στα μεγάλα νησιά του μυαλού και του χάρτη σου...

Σας φιλώ!

Τα πικ νικ της ζωής μας...

Αγαπώ τα πικ νικ...θυμίζουν πάρτυ των παιδικών μας χρόνων, ελληνικές ταινίες του ’50, ασπρόμαυρες φωτογραφίες των γονιών μας, κρύβουν όπως και να ‘χει μία νοσταλγία. Έχουν αυτό το επίσημο του καλέσματος και ταυτόχρονα την ανεμελιά του «κάθομαι καταγής». Πέφτουν μερικά τηλέφωνα, φτιάχνει ο καθένας τα μεζεδάκια του, άλλος θα φέρει τη μουσική, άλλος τη μπάλα, άλλος τις κουβέρτες και ο αρχηγός θα διαλέξει το μέρος.

Κάποια πικ νικ έχουν εθιμοτυπικό χαρακτήρα...τα κάνουμε από παιδιά σε συγκεκριμένες μέρες του χρόνου και τα τηρούμε μέχρι να σταματήσει να «βαστάει» η μέση μας. Απαραίτητα αξεσουάρ τα κεφτεδάκια της μαμάς, τα σαντουιτσάκια του παππού, η μάλλινη κουβέρτα του μπαμπά από το στρατό, το τεράστιο θερμός του θείου. Κάποια άλλα πάλι τα αποφασίζεις μία καθημερινή με πολλή δουλειά που το μόνο που σκέφτεσαι είναι πως θα ηρεμήσει το μυαλό σου...Παίρνεις καφέ και σαντουιτσάκι από τον κοντινότερο φούρνο, βρίσκεις το πλησιέστερο πάρκο, απλώνεις κάτω το μπουφάν σου για κουβέρτα και ακουμπάς την ηρεμία...

Ήταν μια εποχή, αρκετές δεκαετίες πριν, που τα πικ νικ άνθιζαν...Κυριακή πρωί, το μόνο ρεπό της εβδομάδας τότε, φορούσαν οι άνθρωποι καπέλα, ανέβαιναν σε αμάξια και λεωφορεία και ξεκινούσαν για τις κοντινές εξοχές για ρεφενέ φαγάκι στο ύπαιθρο. Τα χρόνια κύλησαν, λεφτά περάσανε από τις τσέπες των παιδιών τους και το να τρως καταγής ψωμί κι ελιά ξεχάστηκε...Τις Κυριακές λοιπόν-που δεν ήταν πια το μόνο ρεπό της εβδομάδας- οι άνθρωποι φορούσαν τα καλά τους, οδηγούσαν τα καλογυαλισμένα αμάξια τους και ξεκινούσαν για τις κοντινές εξοχές για αστακομακαρονάδα και γαρίδες, για σφαχτάρια και κυνήγια. Και κάποια στιγμή οι τσέπες άδειασαν πάλι...και τα παιδιά αυτών των παιδιών θυμήθηκαν τη χαρά του να μοιράζεσαι το φαγητό με παρέες ξαπλώνοντας σε πολύχρωμες κουβέρτες πάνω σε γρασίδια και κάτω από τον ήλιο. Και το πικ νικ ξαναγύρισε…!

Η άνοιξη προ των πυλών ξανά και η ευκαιρία για μαζέματα σε πάρκα και βουνά και παραλίες εμφανίζεται και πάλι...Πάρτε καλαθάκια και κουβέρτες, καλούς φίλους και αγαπημένες μουσικές και περάστε όμορφα εκεί έξω! Κι αν ο Μάρτης βγει δύσκολος και οι βροχές χτυπήσουν την πόρτα μη στεναχωριέστε...μετακομίστε το τραπεζάκι του σαλονιού στο υπνοδωμάτιο και στρώστε κουβερτούλα καταμεσής του σπιτιού!

Να περνάτε καλά!

Σας φιλώ!

Φιλοδοξίες...

Ανοίγεις τα μάτια σου ένα πρωί και λες…σήμερα θα κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Σήμερα θα κατακτήσω το απόρθητο και θα φτάσω το απροσπέλαστο. Και ξεκινάς…Φτιάχνεις τα πλάνα σου, καταστρώνεις τα σχέδια σου, εξοπλίζεσαι με τα απαραίτητα-ψυχολογικά κατά βάση-εφόδια (ξέρεις αυτό που κοιτιέσαι στον καθρέφτη και σου μιλάς και σου λες οτι θα τα καταφέρεις όταν είσαι μόνος σου στο σπίτι) και λες «Ξεκινάω».

Αν είσαι ο Brain θα θες να κατακτήσεις τον κόσμο, αν είσαι μουσικός θα βαλθείς να γράψεις τη νέα «Ενάτη», αν είσαι βιβλιόφιλος θα ξεκινήσεις το «Αναζητώντας το Χαμένο Χρόνο». Το τι θεωρεί ο καθένας μας κατάκτηση είναι μεγάλο κεφάλαιο και προσωπική ιστορία, για όλους όμως ο στόχος, ο σκοπός έχει μία ιερότητα που απαιτεί την προσήλωση μας.

Αυτή η προσήλωση όμως είναι το δίκοπο μαχαίρι της υπόθεσης. Τη χρειάζεσαι για να φτάσεις το σκοπό σου, όμως μια κλωστούλα τη χωρίζει από το να γυρίσεις ξαφνικά το κεφάλι σου και να δεις στο πλάι σου τοίχους. Όλες σου οι πράξεις, οι αποφάσεις, τα όνειρα περιστρέφονται γύρω από το σκοπό σου, ενώ γύρω σου ο υπόλοιπος κόσμος ανθίζει ή ρημάζει. Χωρίς εσένα όμως. Περιμένεις το φως στο τέλος της διαδρομής σου και κάνεις υπομονή. Κι αν το φως στο τέλος δεν έρθει, αλλά βρεις μπροστά σου τοίχο; Η διαδρομή σου τότε θα καταλήξει ένα κουτί. Ένα κουτί που κλείνει μέσα του τις φιλοδοξίες σου, τις προσπάθειες σου, την αγωνία σου, αλλά τίποτα άλλο.

Άνθρωπος και φιλοδοξία, δύο έννοιες που πορεύονται παρέα ανά το χρόνο, όσο βαδίζουν μαζί πάνω σ’ένα μέτρο κινούν τον κόσμο μπροστά. Τη θες, τη χρειάζεσαι αυτή τη λεξούλα για να ξεκολλήσεις από την καρέκλα σου, για να πάρει μπροστά η ζωή σου. Μην ξεχάσεις όμως όσα χορεύουν γύρω σου, αυτά φτιάχνουν τη ζωή, τις αναμνήσεις μας...

Σας φιλώ!

Τα "παράλληλα"...

Ξυπνάς το πρωί, ανοίγεις την καφετιέρα ενώ παράλληλα πλένεις τα δόντια σου και ακούς ραδιόφωνο. Συνεχίζεις στο γραφείο, ανοίγεις κι εκεί τον υπολογιστή σου και ξεκινάς να δουλεύεις παράλληλα σε 10 καρτέλες. Γυρνάς το βράδυ σπίτι, βάζεις το φαγητό να ζεσταθεί ενώ-παράλληλα πάντα- βλέπεις μια ταινία ή διαβάζεις ένα βιβλίο ή καθαρίζεις λίγο που δεν πρόλαβες το σαββατοκύριακο.

Έξω θα στο πούνε multitasking. Ευχή ή κατάρα; Ευχή θα μου πεις...κάνεις τα διπλά πράγματα στο μισό χρόνο και στο τέλος σου μένει και καιρός για να κάνεις και ότι σ’ευχαριστεί. Αν ήσουν θεότητα θα ήσουν η θεά Κάλι με τα πολλά τα χέρια, ένα ν’αφήνεις, δέκα να πιάνεις. Κι όμως στο τέλος της ημέρας είσαι τόσο κουρασμένος, κι αν σε ρωτήσει και κανείς, θυμάσαι να του πεις τι έχεις κάνει;

Είναι ο χρόνος που πιέζει σήμερα, το ξέρω, που δε σ’ αφήνει να πάρεις ανάσα και τρέχεις να προλάβεις. Δοκίμασε όμως να πάρεις μια ανάσα και να συγκεντρωθείς σε αυτό που κάνεις. Να χωρίσεις τη μέρα σου, την ώρα σου, το χρόνο σου σε ζώνες, και κάθε στιγμή σου να πάρει το χώρο της. Ξύπνα λίγο νωρίτερα το πρωί και μύρισε τον καφέ την ώρα που φτιάχνεται, μην τρέξεις στο μπάνιο κατευθείαν. Φτιάξε μια λίστα με τις εργασίες σου στη δουλειά και κάθε φορά που τελειώνει μία φάε ένα κομματάκι από τη σοκολάτα που λιώνει στο συρτάρι σου. Κι όταν το βράδυ βάλεις να δεις την ταινία που περιμένεις, κλείσε το κινητό σου, κοινοποιείς αργότερα ποια ταινία είδες.

Εξ’ ορισμού οι παράλληλες ευθείες δε συναντιούνται ποτέ. Σε ποια ζωή όμως δε θέλεις να καταλήγουν και να ξεκινάνε όλες σου επιλογές από εσένα. Η τομή είμαστε εμείς και θέλει περίεργες εξισώσεις για να χωρέσουμε τόσες παραλληλίες στη ζωή μας. Μία ευθεία τη φορά-όταν μπορούμε τουλάχιστον- για να απολαύσουμε τη διαδρομή της...

Σας φιλώ!

Ύπνε που δεν παίρνεις τα παιδιά...

                                                            

Ξυπνάς...νυστάζεις, έρχεται το μεσημέρι...νυστάζεις, έρχεται το βράδυ...νυστάζεις! Κι αναρωτιέσαι...γιατί νυστάζω, γιατί να μην έχω μία τόση δα ωρίτσα ύπνο ακόμη;; Και η μέρα περνάει κι εσύ χασμουριέσαι...Και ιδού το μεγάλο ερώτημα: Σου λείπει ύπνος ή σου λείπει ξύπνιος;;; Ή για να το θέσουμε καλύτερα, δεν κοιμάσαι ή δε ζεις;

Σκέψου μόνο πόσες φορές σε πήρε ο ύπνος νωρίς στον καναπέ και σηκώθηκες το επόμενο πρωί κουρασμένος ακόμα, νυσταγμένος ταλαιπωρημένος. Θυμήσου όμως και τις μέρες που πήγες στη δουλειά ξενυχτισμένος από γέλια και όμορφες παρέες και δε γκρίνιαξες, αγόρασες μόνο τον πιο δυνατό καφέ που διαθέτει το μαγαζί και έκανες χαμογελώντας τη δουλειά σου. 

Αν αυτό που σε νυστάζει είναι η ζωή σου «αλατοπιπέρωσε» τη! Θυμήσου τι σε κάνει ευτυχισμένο, τι σε γεμίζει χαρά, τι σε κάνει να νιώθεις και να είσαι πιο ενδιαφέρον άνθρωπος και μην το κρατάς για τα σαββατοκύριακα. Κάθε μέρα κι από λίγο και ο ύπνος σου θα είναι απλώς μια απολαυστική παύση ανάμεσα στις –περισσότερο ή λιγότερο- συγκλονιστικές κατά τ’αλλα μέρες σου.

Αν πάλι σου απλά ο οργανισμός σου δεν ξεκουράζεται, ξέκλεψε λίγο ύπνο μέσα στη μέρα χωρίς κατά ανάγκη να κοιμηθείς. Άσε το μυαλό σου να χαθεί στο άπειρο και να σεργιανίσει όπου του έρθει χωρίς έλεγχο για λίγες στιγμές και «υποχρέωσε» τον εαυτό σου να χαλαρώσει μόλις γυρνάς από τη δουλειά και πριν ξεκινήσεις οτιδήποτε άλλο.

Ο ύπνος θρέφει τα παιδιά αν το παιδί που κρύβετε μέσα σας πεινάει, μην του στερήσετε αυτή την απόλαυση!

Σας φιλώ

Μια ελιά μες στο σαλόνι...

Τις προάλλες «φύτρωσε» στο σαλόνι μια ελιά... Όχι από εκείνες τις μεγάλες που βλέπουμε στα χωράφια και τρώμε τους καρπούς και το λαδάκι τους…όχι…μία ελιά σ’ένα καμβά πλεγμένη…

Φύτρωσε λοιπόν στον τοίχο κι ελπίζω να μεγαλώσει αργά, να βγάλει γερές ρίζες, να απλώσει μακριά τα κλαριά της και να δώσει νόστιμους καρπούς και να γίνει αιωνόβια, δώρο στους επόμενους. Την κοιτάζω από εδώ, την κοιτάζω από κει και κάθε φορά που τη βλέπω θυμάμαι τι σημαίνει για μένα, μου θυμίζει στόχους, όνειρα, εμπειρίες.

Ένα αντικείμενο είναι, μια όμορφη εικόνα. Τι συμβολίζει για τον καθένα άγνωστο. Άλλο για μένα, άλλο για σένα, πολλά για κάποιον, τίποτα για κάποιον άλλο. Σημείο λοιπόν που ενσαρκώνει μία ιδέα.  Μπορεί για κάποιους άλλους αυτό να είναι μια φωτογραφία, ένα δέντρο στην αυλή των παιδικών τους χρόνων, ένα μενταγιόν από χέρι αγαπημένο, ένα σκεύος φερμένο από μια πατρίδα, ένα «κάτι» από «κάπου» από «κάποιον».

Τα κοιτάμε τα σύμβολα μας, τα χρησιμοποιούμε, τα αγγίζουμε και αυτά μας επηρεάζουν με τη μαγεία που τους έχουμε χαρίσει…Μην τα ξεχνάτε, κάνουν καλή παρέα!

Σας φιλώ!

Του χειμώνα η θάλασσα...

                                                                  

Έχετε κατέβει χειμώνα στη θάλασσα; Όχι; Κατεβείτε! Όχι αύριο, σήμερα... Οι ακρογιαλιές του χειμώνα έχουν πιο ωραίο χρώμα, ένα μπλε-γκρι-γαλάζιο με λίγο από σταχτί. Μελαγχολία μαζί με ελευθερία, να αδειάζει το μυαλό από τις σκέψεις και να γεμίζει με καινούριες. Πιο καθαρές, με λίγο από αλάτι και πολύ από απλοχωριά. Είναι και τα πουλιά που πετούν μαζί τρία-τρία, πιο χαμηλά από το καλοκαίρι χωρίς το φόβο των ανθρώπων.

Το πιο πολύτιμο όμως είναι η ησυχία. Το χειμώνα στη θάλασσα καταλαβαίνεις πως ακούγεται η ησυχία. Πως σκάει το κυματάκι στην αμμουδιά, πώς θροΐζει ο αέρας στα αυτιά σου, πως κρόζουν τα πουλιά, πως ακούγεται ο ήλιος όταν πέφτει το απόγευμα μέσα στο νερό. 

Διαλέξτε την περατζάδα σας, την αμμουδιά σας, τόσες παραλίες η Αττική, η Ελλάδα, φορέστε τις γαλότσες σας, τα αθλητικά σας παπούτσια, πάρτε κι ένα καφεδάκι, μια ζεστή σοκολάτα-βοηθάει- και κατεβείτε στην παραλία.
Κάτι από ελευθερία θα φυσήξει μέσα σας και όση συννεφιά κι αν έχει το μυαλό σας θα βρει τη λιακάδα του...

Σας φιλώ!