Φιλοδοξίες...

Ανοίγεις τα μάτια σου ένα πρωί και λες…σήμερα θα κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Σήμερα θα κατακτήσω το απόρθητο και θα φτάσω το απροσπέλαστο. Και ξεκινάς…Φτιάχνεις τα πλάνα σου, καταστρώνεις τα σχέδια σου, εξοπλίζεσαι με τα απαραίτητα-ψυχολογικά κατά βάση-εφόδια (ξέρεις αυτό που κοιτιέσαι στον καθρέφτη και σου μιλάς και σου λες οτι θα τα καταφέρεις όταν είσαι μόνος σου στο σπίτι) και λες «Ξεκινάω».

Αν είσαι ο Brain θα θες να κατακτήσεις τον κόσμο, αν είσαι μουσικός θα βαλθείς να γράψεις τη νέα «Ενάτη», αν είσαι βιβλιόφιλος θα ξεκινήσεις το «Αναζητώντας το Χαμένο Χρόνο». Το τι θεωρεί ο καθένας μας κατάκτηση είναι μεγάλο κεφάλαιο και προσωπική ιστορία, για όλους όμως ο στόχος, ο σκοπός έχει μία ιερότητα που απαιτεί την προσήλωση μας.

Αυτή η προσήλωση όμως είναι το δίκοπο μαχαίρι της υπόθεσης. Τη χρειάζεσαι για να φτάσεις το σκοπό σου, όμως μια κλωστούλα τη χωρίζει από το να γυρίσεις ξαφνικά το κεφάλι σου και να δεις στο πλάι σου τοίχους. Όλες σου οι πράξεις, οι αποφάσεις, τα όνειρα περιστρέφονται γύρω από το σκοπό σου, ενώ γύρω σου ο υπόλοιπος κόσμος ανθίζει ή ρημάζει. Χωρίς εσένα όμως. Περιμένεις το φως στο τέλος της διαδρομής σου και κάνεις υπομονή. Κι αν το φως στο τέλος δεν έρθει, αλλά βρεις μπροστά σου τοίχο; Η διαδρομή σου τότε θα καταλήξει ένα κουτί. Ένα κουτί που κλείνει μέσα του τις φιλοδοξίες σου, τις προσπάθειες σου, την αγωνία σου, αλλά τίποτα άλλο.

Άνθρωπος και φιλοδοξία, δύο έννοιες που πορεύονται παρέα ανά το χρόνο, όσο βαδίζουν μαζί πάνω σ’ένα μέτρο κινούν τον κόσμο μπροστά. Τη θες, τη χρειάζεσαι αυτή τη λεξούλα για να ξεκολλήσεις από την καρέκλα σου, για να πάρει μπροστά η ζωή σου. Μην ξεχάσεις όμως όσα χορεύουν γύρω σου, αυτά φτιάχνουν τη ζωή, τις αναμνήσεις μας...

Σας φιλώ!