Με χαρά και πάλι εδώ...

Από την τελευταία φορά που τα είπαμε έγιναν πολλά. Νέοι άνθρωποι μπήκαν στη ζωή μας (πιο νέοι δε γίνεται!), παλιά αγαπημένα μας πρόσωπα έφυγαν οριστικά, ψηφίσαμε σε βουλευτικές εκλογές αλλά και σε δημοψήφισμα(!), γνωρίσαμε πολλά και ξεχάσαμε άλλα και τελικά πέρασε πολύς καιρός...

Επέστρεψα λοιπόν εδώ στο Καλοκαίρι το Ελληνικό, στο σωτήριο έτος 2015, ψάχνοντας και πάλι "μικρά γοητευτικά μυστικά" προς τέρψη της πολυτάραχης καθημερινότητας μας!

Και είσαι λοιπόν στην Αθήνα, είναι Αύγουστος, κάνει ζέστη κι έχεις βαρεθεί να βλέπεις τις διακοπές των άλλων αποτυπωμένες στα social media με  κάθε δυνατό τρόπο. Θες κι εσύ κάτι το ξεχωριστό, που θα σε πάει μακριά από την πόλη και θα ξεκουράσει τα πονεμένα από μπετόν μάτια σου. Μπαίνεις στο αμάξι, κατεβαίνεις νότια, βλέπεις τη θάλασσα από μακριά να κοντοζυγώνει και εκεί λίγο μετά τη Βουλιαγμένη κάνεις την ανατροπή και...στρίβεις αριστερά! Έχεις ακουστά τη Λίμνη της Βουλιαγμένης. Όλο και κάποιο συγγενή μεγαλύτερο σε ηλικία πρέπει να έχεις ακούσει να μιλάει για τα μπανάκια του εκεί που κάνουν καλό στα αρθριτικά του! Και κάπου εκεί την έχεις πατήσει όπως όλοι και δεν έχεις πάει ακόμα...

Τοπίο μαγευτικό, νερά ζεστά σαν τη μπανιέρα σου, χώρος να απλωθείς και κυρίως ησυχία! Ούτε ρακέτες, ούτε τρέξιμο πάνω κάτω, ούτε δυνατή μουσική. Να ησυχάσει το μυαλό σου. Διαλέγεις θέση, μέσα στον κόσμο στις ξαπλώστρες, αριστερά στα τραπέζια και ακόμα πιο ήσυχα και απομονωμένα στο τέρμα της "παραλίας", στο ξύλινο ντεκ με τις πάνινες ξαπλώστρες. Κατεβαίνοντας τα σκαλάκια για να βρεθείς στο νερό, σε υποδέχονται φιλικά ψαράκια με καθόλου φιλικές προθέσεις που αναλαμβάνουν να σε "καθαρίσουν" κι από το τελευταίο νεκρό κύτταρο που σου άφησε ο χειμώνας. Και μετά κολύμπι. Κολύμπι στο υφάλμυρο νερό με θέα υπέροχη που παρόμοια δεν έχεις συναντήσει. Τα βράχια σχηματίζουν σπηλιές που το φως κι ο ήχος του αέρα δημιουργούν ένα παραμυθένιο παιχνίδισμα, ο ήλιος κάνει σκιές που χαρίζουν στη λίμνη απόκοσμα χρώματα κι εσύ ανάσκελα αφήνεσαι στα χέρια της, σκεπτόμενος πως κάπως έτσι μοιάζει η πρώτη μας κατοικία...μια ζεστή, υγρή, κλειστή μήτρα που σε ηρεμεί και σε ξαναγεννά.

Μπορείς να πας με το ταίρι σου για ρομαντζάδα, μπορείς να πας με τα παιδιά σου γιατί έχει άπλετο χώρο και πολλές επιλογές για να διασκεδάσουν, μπορείς να πας μόνος σου με ένα βιβλίο, έχει αρκετή ησυχία για να το απολαύσεις. Οι βραδινοί τύποι μπορούν να την επισκεφθούν για ένα ποτό, για φαγητό ή για να παρακολουθήσουν κάποια από τις εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται εκεί.

Μια δοκιμή θα σας πείσει!

Σας φιλώ!

Υ.Γ 1: Αξίζει να αφιερώσετε λίγο από το χρόνο σας για να παρατηρήσετε το ανθρώπινο μωσαϊκό των θαμώνων της λίμνης! 

Υ.Γ 2: Μια που έγινα μαμά σκέφτηκα να αρχίσω να ενημερώνω και τις λοιπές γυναίκες της ιδίας κατηγορίας για την καταλληλότητα ενός χώρου για τη χρήση του από παιδιά και βρέφη! Είναι που είναι λίγοι οι χώροι στην Αθήνα, τουλάχιστον να τους μοιραζόμαστε! Ελπίζω να είναι μία καλοδεχούμενη ιδέα. Η Λίμνη της Βουλιαγμένης λοιπόν εκτός από ένας πολύ καθαρός χώρος με πολύ ζεστά νερά είναι κι ένα μέρος φιλικό προς τα καροτσάκια και τα βρέφη λόγω της πολύ καλά φροντισμένης προσβασιμότητας μέσω των ραμπών αλλά και του ξύλινου ντεκ κατά μήκος της λίμνης. 

Πληροφορίες για τη λίμνη, την πρόσβαση , τις τιμές και τις εκδηλώσεις θα βρείτε εδώ http://www.limnivouliagmenis.gr/

Περί επιλογών ο λόγος....

Κάθε μέρα και κάθε στιγμή κάνουμε επιλογές που στη συνέχεια καλούμαστε να τις αντιμετωπίσουμε... Από τη μικρή πρωινή σου επιλογή για το τι θα συνοδεύει τον καφέ σου, μέχρι τη μεγάλη επιλογή αν θα δεχτείς ή θα απορρίψεις τη δουλειά που σου προσφέρουν αλλά δεν είναι το όνειρό σου.

Ξεκινάμε τη ζωή μας χωρίζοντάς τη σε στάδια που τα καθορίζουν κοινωνικές κατά κύριο λόγο συμβάσεις. Έχεις το Σχολείο, το Πανεπιστήμιο, το Μεταπτυχιακό, την πρώτη σου δουλειά, μετά μια δεύτερη, χειρότερη ή καλύτερη από την πρώτη, μετά μια οικογένεια και πάει λέγοντας το παραμύθι της ζωής σου. Σαν σιδηροδρομικοί σταθμοί που τρένα πηγαίνουν κι έρχονται κι εσύ πρέπει σε δευτερόλεπτα να αποφασίσεις αν θα ανέβεις, αν θα κατέβεις, αν θα πηδήξεις από το ένα στο άλλο για να προλάβεις ή αν απλώς θες λίγο χρόνο για να χαζέψεις στο σταθμό. Αποφάσεις σημαντικές που μπορεί να αλλάξουν την τροχιά της ζωή σου και που για κάποιο λόγο όταν έρχονται δεν έχεις ποτέ πολύ χρόνο να τις επεξεργαστείς. Κι εκεί αυτό που χρειάζεσαι είναι εγρήγορση κι αυτογνωσία. Για να μαντέψεις-γιατί πάντα μαντεύεις, ποτέ δεν ξέρεις- που θα πας, πρέπει να μάθεις, να ξέρεις από που έρχεσαι. Κι επειδή τα τρένα είτε περνάνε από τους σταθμούς απλώς «κόβοντας» λίγο ταχύτητα, είτε σταματάνε για λίγα μόνο λεπτά, πρέπει να αποφασίσεις τώρα, με αποφασιστικότητα κι όσο το δυνατόν γίνεται με ευθυκρισία. Πάντα θα υπάρχει κι ένας σταθμός πιο μετά για να κατέβεις αν έκρινες λάθος, απλώς δεν ξέρεις πόσο μακριά θα είναι.

Κι ανεβαίνεις στο βαγόνι σου, σωστό ή λάθος μικρή σημασία έχει από τη στιγμή που το επέλεξες. Και ξεκουράζεσαι...γιατί λες «τώρα τελείωσα με τις αποφάσεις και τις επιλογές»...Κι όμως το βαγόνι σου, ο σταθμός σου είναι κι αυτά γεμάτα από εμπειρίες που καλείσαι να ζήσεις. Πρέπει να αποφασίσεις που θα κάτσεις, ποιον να θα έχεις συνταξιδιώτη, αν θα διαβάσεις κάτι στη διαδρομή, αν θα συζητήσεις ή αν απλώς θα κοιμηθείς. Έτσι και στην πραγματικότητα μόλις περάσεις σε μια καινούρια φάση της ζωής σου, ξεκινά ένα νέο ταξίδι επιλογών που μπορείς να εξερευνήσεις.

Κάθε μέρα ξυπνάμε, ζούμε, εμπνεόμαστε, κοιμόμαστε μέσα σ’ έναν ωκεανό επιλογών. Μικρές ή μεγάλες διαμορφώνουν την καθημερινότητα και τη ζωή μας και πλέκουν το πολύχρωμο ύφασμα του βίου μας. Με φόβο αλλά και προσδοκία, με σύνεση αλλά και τόλμη διαλέγουμε, αποφασίζουμε και προχωράμε. Κι όσο για τα τρένα...μην αγχωθείτε για τους σταθμούς που περνάνε αλλά δεν σταματήσατε...εξερευνήστε καλά το βαγόνι σας-άλλωστε μέρος της εκδρομής είναι κι αυτό-κι όταν τελειώσετε, υπομονή...Σε λίγο θα έρθει άλλος σταθμός.

Σας φιλώ! 

Οικογένειες...(μέρος 1ον)

 

Πάσχα εν όψει, αφορμή τόσο για να σμίξουν οικογένειες όσο και για να τσακωθούν. Γύρω από ένα τραπέζι, συζητήσεις, ευχές, τσουγκρίσματα ποτηριών, ξανά συζητήσεις, τα νέα να τρέχουν, οι κουβέντες να αλλάζουν στόματα, που άλλοτε γλυκαίνουν και άλλοτε πικραίνουν. Και μετά τα τραπέζια αδειάζουν, η γιορτή τελειώνει και καθένας παίρνει το δρόμο του. Αποδείξεις της συνύπαρξης οι φωτογραφίες και η δήλωση στην εξώπορτα «να μην ξαναχαθούμε βρε παιδιά...». Και ραντεβού του χρόνου...

Θέλει προσπάθεια να είσαι φίλος με ανθρώπους που δε διάλεξες, αλλά τους διάλεξε η ζωή για σένα χωρίς να σε ρωτήσει. Μπορεί να μη μοιάζεις, να μην ταιριάζεις, αλλά ένας αόρατος κρίκος να σε κρατάει μαζί τους. Αυτά που μας φέρνουν κοντά, κοινές παιδικές ηλικίες, ένας κοινός τόπος-χώρος νοσταλγίας συνήθως-μία παράδοση, αντίδοτο στο φόβο μιας μελλοντικής μοναξιάς... «στα δύσκολα θα έχω κοντά μου την οικογένεια, δε θα είμαι μόνος...».

Τους ξέρεις όμως; Αυτούς τους ανθρώπους που τρώτε μαζί Κυριακές, Γιορτές, Αργίες; Τους έχεις δει αλλού από ένα τραπέζι στρωμένο με καλό τραπεζομάντηλο; Δοκίμασε το, τράβηξε τους, βγες μαζί τους μια οποιαδήποτε άλλη μέρα, σύρε τους στα μέρη σου και γνώρισε τα δικά τους. Μπορεί να μην έχουν τίποτα να σου πουν, μπορεί και πολλά...

Μπορεί να ξαναγυρίσετε στο «Χαθήκαμε βρε παιδιά» κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα, άλλωστε δεν ταιριάζουν όλοι με όλους, πάντα όμως υπάρχει η πιθανότητα να δημιουργηθούν σχέσεις πολύτιμες, ουσιαστικές και μοναδικές. Άλλωστε πόσο πιο όμορφο να περνάς τελικά τις γιορτές με τους από χρόνια φίλους σου!

Τώρα που προλαβαίνετε πριν αρχίσουν τα Πασχαλιάτικα μαζέματα, κανονίστε ένα καφεδάκι με όσους κάθεστε πάντα κοντά στα γιορτινά τραπέζια για να τα λέτε, πείτε τα νέα σας, μοιραστείτε μια ταινία ή ένα περίπατο και την άλλη εβδομάδα ετοιμαστείτε για το πρώτο Πάσχα με φίλους και ίσως την αρχή μιας ενδιαφέρουσας,αν μη τι άλλο, σχέσης...

Σας φιλώ!

Της Παρασκευής οι βόλτες!

Παρασκευή έφτασε, λιακάδα, άνοιξη, χαρές και πανηγύρια! Μαζέψτε δυο-τρεις αγαπημένους φίλους, μια μικρή πλατεία κι ένα καλόκαρδο μαγαζί και τώρα που οι μέρες είναι ζεστές και οι νύχτες γλυκές βγείτε να τα πείτε. Θυμηθείτε που κάνατε τις βόλτες σας μικροί με ένα παγωτό στο χέρι, σε ποια παγκάκια ήπιατε τις πρώτες σας μπύρες σαν έφηβοι, σε ποια δρομάκια χαθήκατε πιασμένοι χέρι-χέρι με τους πρώτους σας έρωτες και ξετρυπώστε τα ξανά. Κάθε Παρασκευή και μια γιορτή, κάθε εβδομάδα και μία εξερεύνηση...

Εβδομάδα πρώτη και...Κάτω Πετράλωνα!

Φτάνεις στην πλατεία Ηούς διαλέγεις τραπεζάκι, λες δυο-τρεις γλυκές καλημέρες με χαμογελαστούς ανθρώπους και η καρδιά σου γίνεται «Περιβολάκι»...πιάνεις στα χέρια σου ένα τετράδιο μαθητικό γραμμένο στο χέρι και αρχίζουν τα ταξίδια στους μυρωδάτους καφέδες, τα γλυκά του κουταλιού, τα κρασιά και τα τσιπουράκια (αχ τα τσιπουράκια...!). Κι έρχεται μετά κι εκείνη η υπόλευκη σελίδα με τα πιάτα της ημέρας... κι αντικρίζεις θυμωμένες φέτες και τραγανές παντζαροσαλάτες, σύγλινα που εξαφανίζονται με την άφιξη τους στο τραπέζι και χοιρινά που κολυμπούν ανέμελα σε σαλτσούλα πορτοκάλι.

Είναι όμορφα σ’αυτό το περιβόλι. Νιώθεις σαν έχεις ξαναπάει, φιλόξενα, ζεστά, χαρούμενα. Βοηθάει να λυθεί η γλώσσα και να ανοίξουν οι καρδιές. Και είναι κάτι περισσότερο από ένα καφενείο. Υπάρχει κάτι από πίσω που θα ανακαλύψεις μόλις πας. Κάτι που δείχνει πως οι παρέες, οι ομάδες, έχουν δύναμη δημιουργική, να αλλάξουν τον κόσμο.

Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια, κάντε μια βολτούλα από κει πιείτε ένα καφεδάκι και κεράστε και ένα σε κάποιον που θα το λαχταρά. Θα περάσετε όμορφα, κι εσείς και το στομάχι σας, και η ψυχούλα σας! Κι όταν θα πάτε μην ξεχάσετε να περιεργαστείτε καλά το χώρο...από τις αφίσες στο τζάμι, μέχρι τους τοίχους του μαγαζιού, κάποια μυστικά θα έχουν να σας ψιθυρίσουν!

Σας φιλώ!

Υ.Γ: Φωτογραφίες δε βγάλαμε γιατί το τσίπουρο ήταν πολύ καλό για να μας το επιτρέψει!

"Το Περιβολάκι", Αθηναίου 7 και Πλατεία Ηούς

...Ταξιδάκια!

Η άνοιξη ήρθε, ο ήλιος τρεμοπαίζει στα βλέφαρα, τα μάτια κλείνουν και αρχίζουν τα ταξίδια. Πραγματικά ή φανταστικά, προγραμματισμένα ή απρόβλεπτα, τα ταξίδια είναι το απόλυτο παιχνίδι του μυαλού, τόσο όταν η ζωή σου ξεχειλίζει αδρεναλίνη, όσο κι όταν έχει βυθιστεί στη γωνιά του καναπέ της.

Μπορεί ο σκοπός να υποδείξει το μέρος, μπορεί ο τόπος όμως να γίνει κι από μόνος του ο σκοπός σου. Μπορεί να έχεις ανάγκη από ξεκούραση, μπορεί από περιπέτεια. Μπορεί να θες να σεργιανίσεις σε δρόμους, μπορεί να θες να ανέβεις βουνά. Μόλις αφουγκραστείς τις ανάγκες σου, θα σε βγάλει ο δρόμος εκεί που πρέπει. Από την άλλη πάλι, όπως κι αν νιώθεις, το όνειρο σου ίσως είναι να πιεις κρασί στη Μονμάρτη ή να φας σποράκια σ’ ένα παγκάκι στο Θερμαϊκό ή να μπλεχτείς με τα πλήθη στην Times Square ή να ατενίσεις ένα ξημέρωμα στον Όλυμπο.

Κάθε άνθρωπος και μία προσωπικότητα, κάθε τόπος και μία ιδιοσυγκρασία. Ένα ταξίδι είναι πάντα μια αφορμή για δύο γνωριμίες. Μία με τον εαυτό μας και μία με τον τόπο. Κι έρχονται και μπλέκονται αυτές οι δύο και διαμορφώνει το ένα το άλλο. Η πόλη, το χωριό, το νησί, η ουτοπία σου μέχρι να φτάσεις, παίρνει χρώμα από την παρουσία σου. Δίνεις τη θέρμη σου, τον ενθουσιασμό σου, τα μάτια σου βλέπουν πράγματα που κανένας άλλος ποτέ δεν είδε...γιατί είναι η δική σου οπτική που τα χρωματίζει. Κι εσύ όμως ποτέ ξανά δε θα είσαι ο ίδιος. Γιατί άγγιξες την ου-τοπία σου, την έκανες ευ-τοπία, δική σου, κι αυτή πέρασε στις εικόνες σου, στις μυρωδιές σου, στις αναμνήσεις σου και σε άλλαξε...

Άνοιξε τα μάτια τώρα, πάρε ένα κουτί και ρίξε μέσα το πρώτο κέρμα. Άνοιξε και τα παράθυρα να μπει φρέσκος αέρας και ετοιμάσου γιατί το επόμενο ταξίδι είναι προ των πυλών. Ψάξε, ρώτα, συζήτησε το, γιατί η μισή χαρά είναι στην προετοιμασία. Βάλε και λίγο μουσική και μουρμούρισε...ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτη σου, στα μεγάλα νησιά του μυαλού και του χάρτη σου...

Σας φιλώ!

Τα πικ νικ της ζωής μας...

Αγαπώ τα πικ νικ...θυμίζουν πάρτυ των παιδικών μας χρόνων, ελληνικές ταινίες του ’50, ασπρόμαυρες φωτογραφίες των γονιών μας, κρύβουν όπως και να ‘χει μία νοσταλγία. Έχουν αυτό το επίσημο του καλέσματος και ταυτόχρονα την ανεμελιά του «κάθομαι καταγής». Πέφτουν μερικά τηλέφωνα, φτιάχνει ο καθένας τα μεζεδάκια του, άλλος θα φέρει τη μουσική, άλλος τη μπάλα, άλλος τις κουβέρτες και ο αρχηγός θα διαλέξει το μέρος.

Κάποια πικ νικ έχουν εθιμοτυπικό χαρακτήρα...τα κάνουμε από παιδιά σε συγκεκριμένες μέρες του χρόνου και τα τηρούμε μέχρι να σταματήσει να «βαστάει» η μέση μας. Απαραίτητα αξεσουάρ τα κεφτεδάκια της μαμάς, τα σαντουιτσάκια του παππού, η μάλλινη κουβέρτα του μπαμπά από το στρατό, το τεράστιο θερμός του θείου. Κάποια άλλα πάλι τα αποφασίζεις μία καθημερινή με πολλή δουλειά που το μόνο που σκέφτεσαι είναι πως θα ηρεμήσει το μυαλό σου...Παίρνεις καφέ και σαντουιτσάκι από τον κοντινότερο φούρνο, βρίσκεις το πλησιέστερο πάρκο, απλώνεις κάτω το μπουφάν σου για κουβέρτα και ακουμπάς την ηρεμία...

Ήταν μια εποχή, αρκετές δεκαετίες πριν, που τα πικ νικ άνθιζαν...Κυριακή πρωί, το μόνο ρεπό της εβδομάδας τότε, φορούσαν οι άνθρωποι καπέλα, ανέβαιναν σε αμάξια και λεωφορεία και ξεκινούσαν για τις κοντινές εξοχές για ρεφενέ φαγάκι στο ύπαιθρο. Τα χρόνια κύλησαν, λεφτά περάσανε από τις τσέπες των παιδιών τους και το να τρως καταγής ψωμί κι ελιά ξεχάστηκε...Τις Κυριακές λοιπόν-που δεν ήταν πια το μόνο ρεπό της εβδομάδας- οι άνθρωποι φορούσαν τα καλά τους, οδηγούσαν τα καλογυαλισμένα αμάξια τους και ξεκινούσαν για τις κοντινές εξοχές για αστακομακαρονάδα και γαρίδες, για σφαχτάρια και κυνήγια. Και κάποια στιγμή οι τσέπες άδειασαν πάλι...και τα παιδιά αυτών των παιδιών θυμήθηκαν τη χαρά του να μοιράζεσαι το φαγητό με παρέες ξαπλώνοντας σε πολύχρωμες κουβέρτες πάνω σε γρασίδια και κάτω από τον ήλιο. Και το πικ νικ ξαναγύρισε…!

Η άνοιξη προ των πυλών ξανά και η ευκαιρία για μαζέματα σε πάρκα και βουνά και παραλίες εμφανίζεται και πάλι...Πάρτε καλαθάκια και κουβέρτες, καλούς φίλους και αγαπημένες μουσικές και περάστε όμορφα εκεί έξω! Κι αν ο Μάρτης βγει δύσκολος και οι βροχές χτυπήσουν την πόρτα μη στεναχωριέστε...μετακομίστε το τραπεζάκι του σαλονιού στο υπνοδωμάτιο και στρώστε κουβερτούλα καταμεσής του σπιτιού!

Να περνάτε καλά!

Σας φιλώ!

Φιλοδοξίες...

Ανοίγεις τα μάτια σου ένα πρωί και λες…σήμερα θα κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Σήμερα θα κατακτήσω το απόρθητο και θα φτάσω το απροσπέλαστο. Και ξεκινάς…Φτιάχνεις τα πλάνα σου, καταστρώνεις τα σχέδια σου, εξοπλίζεσαι με τα απαραίτητα-ψυχολογικά κατά βάση-εφόδια (ξέρεις αυτό που κοιτιέσαι στον καθρέφτη και σου μιλάς και σου λες οτι θα τα καταφέρεις όταν είσαι μόνος σου στο σπίτι) και λες «Ξεκινάω».

Αν είσαι ο Brain θα θες να κατακτήσεις τον κόσμο, αν είσαι μουσικός θα βαλθείς να γράψεις τη νέα «Ενάτη», αν είσαι βιβλιόφιλος θα ξεκινήσεις το «Αναζητώντας το Χαμένο Χρόνο». Το τι θεωρεί ο καθένας μας κατάκτηση είναι μεγάλο κεφάλαιο και προσωπική ιστορία, για όλους όμως ο στόχος, ο σκοπός έχει μία ιερότητα που απαιτεί την προσήλωση μας.

Αυτή η προσήλωση όμως είναι το δίκοπο μαχαίρι της υπόθεσης. Τη χρειάζεσαι για να φτάσεις το σκοπό σου, όμως μια κλωστούλα τη χωρίζει από το να γυρίσεις ξαφνικά το κεφάλι σου και να δεις στο πλάι σου τοίχους. Όλες σου οι πράξεις, οι αποφάσεις, τα όνειρα περιστρέφονται γύρω από το σκοπό σου, ενώ γύρω σου ο υπόλοιπος κόσμος ανθίζει ή ρημάζει. Χωρίς εσένα όμως. Περιμένεις το φως στο τέλος της διαδρομής σου και κάνεις υπομονή. Κι αν το φως στο τέλος δεν έρθει, αλλά βρεις μπροστά σου τοίχο; Η διαδρομή σου τότε θα καταλήξει ένα κουτί. Ένα κουτί που κλείνει μέσα του τις φιλοδοξίες σου, τις προσπάθειες σου, την αγωνία σου, αλλά τίποτα άλλο.

Άνθρωπος και φιλοδοξία, δύο έννοιες που πορεύονται παρέα ανά το χρόνο, όσο βαδίζουν μαζί πάνω σ’ένα μέτρο κινούν τον κόσμο μπροστά. Τη θες, τη χρειάζεσαι αυτή τη λεξούλα για να ξεκολλήσεις από την καρέκλα σου, για να πάρει μπροστά η ζωή σου. Μην ξεχάσεις όμως όσα χορεύουν γύρω σου, αυτά φτιάχνουν τη ζωή, τις αναμνήσεις μας...

Σας φιλώ!