Τα πικ νικ της ζωής μας...

Αγαπώ τα πικ νικ...θυμίζουν πάρτυ των παιδικών μας χρόνων, ελληνικές ταινίες του ’50, ασπρόμαυρες φωτογραφίες των γονιών μας, κρύβουν όπως και να ‘χει μία νοσταλγία. Έχουν αυτό το επίσημο του καλέσματος και ταυτόχρονα την ανεμελιά του «κάθομαι καταγής». Πέφτουν μερικά τηλέφωνα, φτιάχνει ο καθένας τα μεζεδάκια του, άλλος θα φέρει τη μουσική, άλλος τη μπάλα, άλλος τις κουβέρτες και ο αρχηγός θα διαλέξει το μέρος.

Κάποια πικ νικ έχουν εθιμοτυπικό χαρακτήρα...τα κάνουμε από παιδιά σε συγκεκριμένες μέρες του χρόνου και τα τηρούμε μέχρι να σταματήσει να «βαστάει» η μέση μας. Απαραίτητα αξεσουάρ τα κεφτεδάκια της μαμάς, τα σαντουιτσάκια του παππού, η μάλλινη κουβέρτα του μπαμπά από το στρατό, το τεράστιο θερμός του θείου. Κάποια άλλα πάλι τα αποφασίζεις μία καθημερινή με πολλή δουλειά που το μόνο που σκέφτεσαι είναι πως θα ηρεμήσει το μυαλό σου...Παίρνεις καφέ και σαντουιτσάκι από τον κοντινότερο φούρνο, βρίσκεις το πλησιέστερο πάρκο, απλώνεις κάτω το μπουφάν σου για κουβέρτα και ακουμπάς την ηρεμία...

Ήταν μια εποχή, αρκετές δεκαετίες πριν, που τα πικ νικ άνθιζαν...Κυριακή πρωί, το μόνο ρεπό της εβδομάδας τότε, φορούσαν οι άνθρωποι καπέλα, ανέβαιναν σε αμάξια και λεωφορεία και ξεκινούσαν για τις κοντινές εξοχές για ρεφενέ φαγάκι στο ύπαιθρο. Τα χρόνια κύλησαν, λεφτά περάσανε από τις τσέπες των παιδιών τους και το να τρως καταγής ψωμί κι ελιά ξεχάστηκε...Τις Κυριακές λοιπόν-που δεν ήταν πια το μόνο ρεπό της εβδομάδας- οι άνθρωποι φορούσαν τα καλά τους, οδηγούσαν τα καλογυαλισμένα αμάξια τους και ξεκινούσαν για τις κοντινές εξοχές για αστακομακαρονάδα και γαρίδες, για σφαχτάρια και κυνήγια. Και κάποια στιγμή οι τσέπες άδειασαν πάλι...και τα παιδιά αυτών των παιδιών θυμήθηκαν τη χαρά του να μοιράζεσαι το φαγητό με παρέες ξαπλώνοντας σε πολύχρωμες κουβέρτες πάνω σε γρασίδια και κάτω από τον ήλιο. Και το πικ νικ ξαναγύρισε…!

Η άνοιξη προ των πυλών ξανά και η ευκαιρία για μαζέματα σε πάρκα και βουνά και παραλίες εμφανίζεται και πάλι...Πάρτε καλαθάκια και κουβέρτες, καλούς φίλους και αγαπημένες μουσικές και περάστε όμορφα εκεί έξω! Κι αν ο Μάρτης βγει δύσκολος και οι βροχές χτυπήσουν την πόρτα μη στεναχωριέστε...μετακομίστε το τραπεζάκι του σαλονιού στο υπνοδωμάτιο και στρώστε κουβερτούλα καταμεσής του σπιτιού!

Να περνάτε καλά!

Σας φιλώ!

Φιλοδοξίες...

Ανοίγεις τα μάτια σου ένα πρωί και λες…σήμερα θα κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Σήμερα θα κατακτήσω το απόρθητο και θα φτάσω το απροσπέλαστο. Και ξεκινάς…Φτιάχνεις τα πλάνα σου, καταστρώνεις τα σχέδια σου, εξοπλίζεσαι με τα απαραίτητα-ψυχολογικά κατά βάση-εφόδια (ξέρεις αυτό που κοιτιέσαι στον καθρέφτη και σου μιλάς και σου λες οτι θα τα καταφέρεις όταν είσαι μόνος σου στο σπίτι) και λες «Ξεκινάω».

Αν είσαι ο Brain θα θες να κατακτήσεις τον κόσμο, αν είσαι μουσικός θα βαλθείς να γράψεις τη νέα «Ενάτη», αν είσαι βιβλιόφιλος θα ξεκινήσεις το «Αναζητώντας το Χαμένο Χρόνο». Το τι θεωρεί ο καθένας μας κατάκτηση είναι μεγάλο κεφάλαιο και προσωπική ιστορία, για όλους όμως ο στόχος, ο σκοπός έχει μία ιερότητα που απαιτεί την προσήλωση μας.

Αυτή η προσήλωση όμως είναι το δίκοπο μαχαίρι της υπόθεσης. Τη χρειάζεσαι για να φτάσεις το σκοπό σου, όμως μια κλωστούλα τη χωρίζει από το να γυρίσεις ξαφνικά το κεφάλι σου και να δεις στο πλάι σου τοίχους. Όλες σου οι πράξεις, οι αποφάσεις, τα όνειρα περιστρέφονται γύρω από το σκοπό σου, ενώ γύρω σου ο υπόλοιπος κόσμος ανθίζει ή ρημάζει. Χωρίς εσένα όμως. Περιμένεις το φως στο τέλος της διαδρομής σου και κάνεις υπομονή. Κι αν το φως στο τέλος δεν έρθει, αλλά βρεις μπροστά σου τοίχο; Η διαδρομή σου τότε θα καταλήξει ένα κουτί. Ένα κουτί που κλείνει μέσα του τις φιλοδοξίες σου, τις προσπάθειες σου, την αγωνία σου, αλλά τίποτα άλλο.

Άνθρωπος και φιλοδοξία, δύο έννοιες που πορεύονται παρέα ανά το χρόνο, όσο βαδίζουν μαζί πάνω σ’ένα μέτρο κινούν τον κόσμο μπροστά. Τη θες, τη χρειάζεσαι αυτή τη λεξούλα για να ξεκολλήσεις από την καρέκλα σου, για να πάρει μπροστά η ζωή σου. Μην ξεχάσεις όμως όσα χορεύουν γύρω σου, αυτά φτιάχνουν τη ζωή, τις αναμνήσεις μας...

Σας φιλώ!

Τα "παράλληλα"...

Ξυπνάς το πρωί, ανοίγεις την καφετιέρα ενώ παράλληλα πλένεις τα δόντια σου και ακούς ραδιόφωνο. Συνεχίζεις στο γραφείο, ανοίγεις κι εκεί τον υπολογιστή σου και ξεκινάς να δουλεύεις παράλληλα σε 10 καρτέλες. Γυρνάς το βράδυ σπίτι, βάζεις το φαγητό να ζεσταθεί ενώ-παράλληλα πάντα- βλέπεις μια ταινία ή διαβάζεις ένα βιβλίο ή καθαρίζεις λίγο που δεν πρόλαβες το σαββατοκύριακο.

Έξω θα στο πούνε multitasking. Ευχή ή κατάρα; Ευχή θα μου πεις...κάνεις τα διπλά πράγματα στο μισό χρόνο και στο τέλος σου μένει και καιρός για να κάνεις και ότι σ’ευχαριστεί. Αν ήσουν θεότητα θα ήσουν η θεά Κάλι με τα πολλά τα χέρια, ένα ν’αφήνεις, δέκα να πιάνεις. Κι όμως στο τέλος της ημέρας είσαι τόσο κουρασμένος, κι αν σε ρωτήσει και κανείς, θυμάσαι να του πεις τι έχεις κάνει;

Είναι ο χρόνος που πιέζει σήμερα, το ξέρω, που δε σ’ αφήνει να πάρεις ανάσα και τρέχεις να προλάβεις. Δοκίμασε όμως να πάρεις μια ανάσα και να συγκεντρωθείς σε αυτό που κάνεις. Να χωρίσεις τη μέρα σου, την ώρα σου, το χρόνο σου σε ζώνες, και κάθε στιγμή σου να πάρει το χώρο της. Ξύπνα λίγο νωρίτερα το πρωί και μύρισε τον καφέ την ώρα που φτιάχνεται, μην τρέξεις στο μπάνιο κατευθείαν. Φτιάξε μια λίστα με τις εργασίες σου στη δουλειά και κάθε φορά που τελειώνει μία φάε ένα κομματάκι από τη σοκολάτα που λιώνει στο συρτάρι σου. Κι όταν το βράδυ βάλεις να δεις την ταινία που περιμένεις, κλείσε το κινητό σου, κοινοποιείς αργότερα ποια ταινία είδες.

Εξ’ ορισμού οι παράλληλες ευθείες δε συναντιούνται ποτέ. Σε ποια ζωή όμως δε θέλεις να καταλήγουν και να ξεκινάνε όλες σου επιλογές από εσένα. Η τομή είμαστε εμείς και θέλει περίεργες εξισώσεις για να χωρέσουμε τόσες παραλληλίες στη ζωή μας. Μία ευθεία τη φορά-όταν μπορούμε τουλάχιστον- για να απολαύσουμε τη διαδρομή της...

Σας φιλώ!